Vers op maat bij Nicolas Dings' Time Out.

Mij verglijdt een marmren plooi

En ‘t maalsel van tulp en kristal

Bekleedt mij niet met zijn getooi,

Dat het leven aan zich slijten zal;

En mede het graf is mij te breed,

Alleen ‘n nagalm van zwart agaat

Sluiert zich om het grauwge leed,

Als Tijd mij in zijn klauwen slaat. 

Dichtstuk op maat bij een zelfportret van Erwin Olaf.

Het weerschijnsel schenkt den leest

Van deez’ pelgrim welke nimmer vreest

Hoe het tijdskruid hem ter lijve snelt

Of de blom kwelt op zijn lichaamsveld,

Want in het fraaie, omkranste gewaad,

Dat noch vreugd, noch smart verraadt

Herleeft de heilige hoe de ketter ‘m ziet:

Met engelstof wit en Bozebloed van graniet.

Dichtwerk op maat bij fragment uit 'Verbinding' van Elise van der Linden.

Stonden kronkende voort

En ’t ure der zonnen zacht

Heeft zich aan ‘t éénge oord

Van helle zwemen verpacht,

En ofschoon iedre kommer

Vliedt door spriet van roet,

Blijft de heideplas ‘t lommer

Als moeder h’r kindren zoet.

Vers op maat bij beeld 'Hanzebaken' van Marte Röling.

Op deze zilte, krullende gaard,

Waarop een gulden of stalen tint

Noch het geruis of de klei bevaart

Of ’t vasteland aan den verre bindt,

Schudt Triton, zonder z’n vierspan,

‘t Godenvocht der schuimende zee,

Dat Midas zijn rijk niet roeren kan

En diens boot aflaat in ’n odyssee.