woensdag 25 juli 2018

Dichtstuk bij Citizen, Miami, 2016 van Anita Groener.
















Gelijk het mensdom is beschoren,
Allengs te vervaagen op deez’ aard,
Echoën we ‘t beurtgezang in kooren
Dat ons van ’t zonne-gedaal klaart,
Want hoe schriele ook onzen duur
Of waar de zielehouder ook schaart,
Resten we op de aadren der natuur
Zolang ‘t bloed naar z’n bronne vaart.   

woensdag 11 juli 2018

Vers n.a.v. Carolien Sikkenk's foto-expositie BOLD.





















Niet enkel prijkend in steen of linnen,
Zoals ‘t een kunsthoeder steeds betaamt
Laat ik evenwel de schoonheid minnen
Met de kroon van ‘t prinseslijk geraamt’.
En geen euv’lenhuiver of schaduw smet,
Noch taant Tijdsvuur de lichtende kracht,
Welke op ieders aanschijn, in elk portret
Het zegevier’ van de heling opensmacht.