Dichtstuk op maat bij werk van Barbara Nanning.

 

Gelijk een jeugdige loot

Werd ik niet verstoten,

Doch in haar schoot

Der ware kunst gegoten

En zal ik eeuwig bloeien

In ’t genoegen van ied’re blik

En natuur niet vermoeien,

Noch breken in haar schik.

https://www.barbarananning.nl/nl/

Sonnet 'Laat de lente in mijn hart maar doven' uit nieuw manuscript.

 

Ik kan me niet van jou bevrijden,

Jouw hart en ziel waken overal

Zo fel dat het me verteren zal

Als ik me niet van jou kan onderscheiden.

 

En gemeen is zij die het ure slaat,

Want dan pas word ik gewaar;

Je bent een kristalhelder gevaar,

Dat me doden kan in mijn povere staat.

 

Dus wees zo lief en trek je terug,

Scheur die vleugeltjes van jouw rug

Laat m’n ogen niet proeven van je leest.

 

Laat de lente in mijn hart maar doven

Zodat het me niet langer kan beroven

Van mijn bloed, mijn beenderen en mijn geest.