 |
| Foto door Stad Gent |
Wat is uw voorkomen
betoverend mooi,
Ofschoon het rust
onder het vege laken
Blijven we gezegend
met feeërieke tooi,
Welke telkens een
wonder laat ontwaken
In eenieders hart of
in ieders ogenpaar,
Wanneer u zich kromt
naar de jadenteelt
Om bedding te geven
aan de dompelaar,
Aldaar is pronk door natuur gepenseeld.
Des winters gedijt vorst
geheid,
Tussen wolken en de
mulle aard'
Rijst een witvlokkig
vredestapijt,
Waarop ik alras wordt
ontwaard
Door de ogen der warm’re
zielen
Of door honger van de
kille jacht
Hoor ik de stem om te
vernielen,
Die mij dan naar
stilte vervracht.
Gelijk alles van
zielroerende pracht
Helaas bestemd is om
af te breken,
Worden ook wij naar
dit lot gebracht:
Een koude reis met
angst als deken.
Doch waarom valt
onschuld te beurt?
Des duivels weze deze
laffe barbarij,
Die alleen naar de
teloorgang geurt
Voor aard’, voor al, voor u en mij.
 |
| Foto door Hans Jonkman |
Op het kalken kleed
toetsen mijn poten
Behoedzaam de dons
der loop verder af,
In een rauwe wereld
welke lijkt overgoten
Met scherven, tot
bloedens is mens' straf,
Zal ik geheid, gelijk
de natuur het nog wou,
Leven op de snaren
van fijngeweven moed,
Hangend in ’t kielzog,
in schaduw en kou
Met hun onterechte
vrees als enige gloed.
 |
| Foto door Zita Veugen |
Ze heeft vree en
glorie laten roeren
In melodie, dicht of
blauwig verhaal,
Placht ze piraat of
veerlui te voeren
Op haar dartele rug
van oneven praal,
En somtijds dekt ze
gestaag ’t zand
Om te rollen, als het
goudoog smelt,
Ver naar de streek
aan de overkant
Is waar ze dan haar mysterie vertelt.
Uit de wereld van
gekrijs en ijzerklauwen
Ben ik hier ten
langen leste neergestreken
En heb ik een vreugde
kunnen ontvouwen
Naast de mensen hun
doorvoede gebreken,
Op een lilabed van
zachte stuifmeeldraden
Walsen geuren zoet
met een noorderwind
En kan ik tersluiks
in honingdauw baden
Aleer de wereld mijn natuur
weer verslindt.
.jpg)