Allen ontwaren we eerst de
kiem van ‘t licht
Alvorens het ons in z’n
laatste schaduw dicht
En veelal ontluiken in ons
onderwijl bloemen
Of vreugdes welke we niet
kunnen benoemen,
Edoch op een dag luidt eens het
geslagen uur
Haar klepele tegen de klok
van ieders natuur
En dan biedt Vercruyssen die
éénge zorg aan
Die ons op rust en warmte
laat voortbestaan.
Als de zon niet langer haar
straalen
Op mens’ gedaante laat
neederdalen
Gaat men somwijlen naar een
pand
Waar ’t goudoog op verzoek
brandt,
Doch Berlaar bergt één
topazen oord
Dat de huid niet in schaduw
smoort,
Want ‘RitaSun’ laat jou
herbronnen
In de blikken van duizenden
zonnen.
Wanneer dag het laatste uur
heeft gekust,
Heeft het gestel nood aan
warmte en rust.
En veelen geloven hen in
pacht te hebben:
Handen welke lijfstormen weg
doen ebben,
Al is er slechts één oord in
het aloude Gent
Dat heling op natuurlijke
wijze aanwendt,
Want de dauw die ‘Somapodia’
verspreidt
Is de afdronk van opperste gelukzaligheid.
Men kan ze waar ook ter
wereld proeven:
In ‘n sausje gekleed of soms
naakt van vel
Pogen ze allen in ‘t geheugen
te vertoeven
Al vergeet de mond de gele gedaantes
snel,
Doch er is maar één die de topaas
versnijdt
In staafjes die elkeen met
rijkdom verwent,
Want ‘De Frietketel’ schept
volmaaktheid
En zulks kroont hen tot dé beste in Ghent.
