Tuim’lende wieken van lucht en rood
Gaven spijs in de wit-torende romp,
Welke eertijds de verse maling bood
Van koren, en zo de honger bekromp
Tot ieders maag overvol was gevuld
Besloot Tijd om ‘t gevlucht te belagen,
Doch niets treft hier één’ge schuld -
Gestaag hoor je de fijnste wiekslagen.
Als verrezen uit een zuiderse
kroniek
Heeft men mij met moed overgoten,
Zo dat deze koning en zijn tragiek
Elke sage over zich hebben verstoten,
Doch aan de kijklustigen is het thans
Om de vlag te hijsen of mee te strijden.
Lauwert u mij met een zege en krans
Of valt u in hem als bezeerde heiden?
Allerhande vertellingen
doen de ronde,
Zo leefde ik al
eeuwen naast een godin,
Welke me voor haar wijsheid
verkondde
Of me aan Dood bond voor
eigen gewin,
Doch waar ik de vlerken
ook heb gespreid -
Op goddelijk reinkleed
of huidige zonden -
Voortdurend vloog ik
naar een vrijheid
En dat nest heb ik in
De Mikke gevonden.
