Ofschoon uw ziel,
zwart gelijk uw haren,
De mythe binnen dit
steen doet bewaren
Ben ik alleen uit noeste
arrebeid gepuurd
En door veele, gulzige
blikken ommuurd,
Doch uw daden,
gespeend van goede wil,
Schilderden uiteindelijk
m’n beenderen kil
En vergrauwden m’n vel
tot wat thans rest:
Elks hongerig en versteend
ravennest.
Betuiging der minne
Had ik jou nimmer de
minne verklaard,
Dan was je beslist de
aarde ontstegen
Of meegevoerd door
een najaarsregen
Of tot onkruid
verkommerd in de gaard.
Had ik jou nimmer de
minne verklaard,
Dan had beslist iemand
jou gestolen
Of was je bedolven
onder zwarte kolen
Of bleef je schraal
in een kruik bewaard.
Had ik jou de minne
nimmer verklaard,
Dan prijkte je
silhouet op een zwaard
En vierde hij zege
met lauwer en roem,
Want generlei strijd
is waarlijk te vechten
Als je afzijn zijn
verlies doet beslechten,
Onverklaarbaar ben
jij voor mij als bloem.
