Ofschoon ik op beeld
ben opgenomen,
Verhaalt mijn huid de
wissel van elk tij:
Soms vloei ik als
reinste aller stromen,
Dan laat de robijn
haar schijnsels op mij;
Hoe m’n aanzijn ook
wordt weergegeven
En welke winden er langs
mij tekeergaan,
De robijnen geven kleur
aan mijn leven
En doen me vloeien naar de oceaan.
Op deez' minne rust geen tomen
En dekt geen oorlog hen met slijt,
Noch vindt verval een onderkomen
In de armen van onsterf’lijkheid,
Want gewekt zijn zij om te minnen
Voor geliefden en onder Valentijn
Zullen ze standhouden als godinnen
Hier vereeuwigd in een samenzijn.
Midden in de natuur
haar schoot
Zagen we wat er eertijds
niet was:
Een schoonheid zonder
ademnood,
Ontsproot tussen het
vredige gras.
Gelijk de handen van
Ons Kinderhuis
Waarin ze ons droegen
en niet alleen
Kwamen we daar in ‘n warmte
thuis,
Die met een liefde nimmer
verdween.
