Gelijk alles van
zielroerende pracht
Helaas bestemd is om
af te breken,
Worden ook wij naar
dit lot gebracht:
Een koude reis met
angst als deken.
Doch waarom valt
onschuld te beurt?
Des duivels weze deze
laffe barbarij,
Die alleen naar de
teloorgang geurt
Voor aard’, voor al, voor u en mij.
 |
| Foto door Hans Jonkman |
Op het kalken kleed
toetsen mijn poten
Behoedzaam de dons
der loop verder af,
In een rauwe wereld
welke lijkt overgoten
Met scherven, tot
bloedens is mens' straf,
Zal ik geheid, gelijk
de natuur het nog wou,
Leven op de snaren
van fijngeweven moed,
Hangend in ’t kielzog,
in schaduw en kou
Met hun onterechte
vrees als enige gloed.
