Dichtstuk bij Citizen, Miami, 2016 van Anita Groener.

Gelijk het mensdom is beschoren,

Allengs te vervaagen op deez’ aard,

Echoën we ‘t beurtgezang in kooren

Dat ons van ’t zonne-gedaal klaart,

Want hoe schriele ook onzen duur

Of waar de zielehouder ook schaart,

Resten we op de aadren der natuur

Zolang ‘t bloed naar z’n bronne vaart.   

Vers n.a.v. Carolien Sikkenk's foto-expositie BOLD.

Niet enkel prijkend in steen of linnen,

Zoals ‘t een kunsthoeder steeds betaamt

Laat ik evenwel de schoonheid minnen

Met de kroon van ‘t prinseslijk geraamt’.

En geen euv’lenhuiver of schaduw smet,

Noch taant Tijdsvuur de lichtende kracht,

Welke op ieders aanschijn, in elk portret

Het zegevier’ van de heling opensmacht.