Gedicht bij werk van Lara Schnitger.

Zowel eed’le vrouwe als raggenmeid

Vonden troon in mijn houtrige geest,

Die hun fortuinen of gepijnde spijt

Met kant of lompen hebben bevleesd.

Doch treurt niet, geen zal vergeeten

Wat meelij van de koperkop scheidt,

Want gestoeld op een aards geweten

Is mijn onsterfelijke hoedanigheid.

Vers op maat bij White Landscape van Jan Cremer.

Eénge blommen in purpren vacht

Torenen bont over het melkige land,

Waar des winters aanblik hen wacht,

Bewaaren vlokkerij en vrieze stand.

En over de heuvel lonkt ‘n hemeldoek,

Wat brandhoutslierten lispelen praal,

Niet door kou want geen zon is zoek

Doch omdat ze leven in dit verhaal.