Statiglijk buigt het avond-dalen
Zich
gestaag om de laatste schijn
En
komt hij de klaartes halen,
Welke
in dit rijk gevallen zijn.
En
dan rusten was en blommen,
Alvorens
ze trug fleuren zij aan zij,
In
het hart aller natuurdommen
En
vereeuwigd in dit schilderij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats reactie