Ik kan me niet van jou
bevrijden,
Jouw hart en ziel waken
overal
Zo fel dat het me
verteren zal
Als ik me niet van jou
kan onderscheiden.
En gemeen is zij die
het ure slaat,
Want dan pas word ik
gewaar;
Je bent een
kristalhelder gevaar,
Dat me doden kan in
mijn povere staat.
Dus wees zo lief en
trek je terug,
Scheur die vleugeltjes
van jouw rug
Laat m’n ogen niet
proeven van je leest.
Laat de lente in mijn
hart maar doven
Zodat het me niet
langer kan beroven
Van mijn bloed, mijn
beenderen en mijn geest.
De liefde, de liefde...... Als men de littekens zou kunnen zien welke de liefde veroorzaakte zou mening gelaat afschuwelijk zijn.
BeantwoordenVerwijderenDat is waarheid, waarde Anoniem.
VerwijderenMooi en ontroerend.
BeantwoordenVerwijderenDank, waarde vriend.
VerwijderenEcht heel mooi en vooral bijzonder................
BeantwoordenVerwijderenDank je, waarde Menna.
BeantwoordenVerwijderenWhoow.. mijn eigen geestestoestand van het moment zo mooi beschreven, zonder al teveel moeilijke woorden die ik gewoon ben van jou 😁. Een dikke knuffel van iemand die ooit aan het Gravensteen op jou stond te wachten 😉
BeantwoordenVerwijderenDank je, waarde Kara.
BeantwoordenVerwijderen