Ondanks ik 't bonte
verenspel draag
Voel ik de kilte
welke nimmer eindt,
Luidend uit hun maag
als lustplaag
Is mijn
wereld door mens verkleind
Tot een drup van riet
en waternoot,
Waarin ik me almaar
schuilen moet
Voor de stroperij,
een vroege dood;
Voor hen een dis: m'n vlees en bloed.
 |
| Foto door Stad Gent |
Wat is uw voorkomen
betoverend mooi,
Ofschoon het rust
onder het vege laken
Blijven we gezegend
met feeërieke tooi,
Welke telkens een
wonder laat ontwaken
In eenieders hart of
in ieders ogenpaar,
Wanneer u zich kromt
naar de jadenteelt
Om bedding te geven
aan de dompelaar,
Aldaar is pronk door natuur gepenseeld.
Des winters gedijt vorst
geheid,
Tussen wolken en de
mulle aard'
Rijst een witvlokkig
vredestapijt,
Waarop ik alras wordt
ontwaard
Door de ogen der warm’re
zielen
Of door honger van de
kille jacht
Hoor ik de stem om te
vernielen,
Die mij dan naar
stilte vervracht.
Gelijk alles van
zielroerende pracht
Helaas bestemd is om
af te breken,
Worden ook wij naar
dit lot gebracht:
Een koude reis met
angst als deken.
Doch waarom valt
onschuld te beurt?
Des duivels weze deze
laffe barbarij,
Die alleen naar de
teloorgang geurt
Voor aard’, voor al, voor u en mij.
 |
| Foto door Hans Jonkman |
Op het kalken kleed
toetsen mijn poten
Behoedzaam de dons
der loop verder af,
In een rauwe wereld
welke lijkt overgoten
Met scherven, tot
bloedens is mens' straf,
Zal ik geheid, gelijk
de natuur het nog wou,
Leven op de snaren
van fijngeweven moed,
Hangend in ’t kielzog,
in schaduw en kou
Met hun onterechte
vrees als enige gloed.
 |
| Foto door Zita Veugen |
Ze heeft vree en
glorie laten roeren
In melodie, dicht of
blauwig verhaal,
Placht ze piraat of
veerlui te voeren
Op haar dartele rug
van oneven praal,
En somtijds dekt ze
gestaag ’t zand
Om te rollen, als het
goudoog smelt,
Ver naar de streek
aan de overkant
Is waar ze dan haar mysterie vertelt.
Uit de wereld van
gekrijs en ijzerklauwen
Ben ik hier ten
langen leste neergestreken
En heb ik een vreugde
kunnen ontvouwen
Naast de mensen hun
doorvoede gebreken,
Op een lilabed van
zachte stuifmeeldraden
Walsen geuren zoet
met een noorderwind
En kan ik tersluiks
in honingdauw baden
Aleer de wereld mijn natuur
weer verslindt.
Aan Juliet
Puur was jij toen mijn oog op je viel,
Als arm wezen uit ‘t rijk aller dieren
Bewoog je om me even te plezieren,
Ofschoon je me trof in hart en ziel,
Want sedert die dag was jij van mij
En kon zelfs Pan ons niet scheiden
Op zijn verse, hemelwaartse weiden,
Zag zijn ogenpaar één in ons bei.
En thans overmant geen heidenhand
Jou tot wanneer je in angst verzandt,
Nee, thans leef je aan het minnevuur.
En in ‘t geloof dat ik jou zal hoeden
Voor vorst, klauw, smart en roeden -
Jou lief ik tot mijn allerlaatste uur.
Tuim’lende wieken van lucht en rood
Gaven spijs in de wit-torende romp,
Welke eertijds de verse maling bood
Van koren, en zo de honger bekromp
Tot ieders maag overvol was gevuld
Besloot Tijd om ‘t gevlucht te belagen,
Doch niets treft hier één’ge schuld -
Gestaag hoor je de fijnste wiekslagen.
Als verrezen uit een zuiderse
kroniek
Heeft men mij met moed overgoten,
Zo dat deze koning en zijn tragiek
Elke sage over zich hebben verstoten,
Doch aan de kijklustigen is het thans
Om de vlag te hijsen of mee te strijden.
Lauwert u mij met een zege en krans
Of valt u in hem als bezeerde heiden?
Allerhande vertellingen
doen de ronde,
Zo leefde ik al
eeuwen naast een godin,
Welke me voor haar wijsheid
verkondde
Of me aan Dood bond voor
eigen gewin,
Doch waar ik de vlerken
ook heb gespreid -
Op goddelijk reinkleed
of huidige zonden -
Voortdurend vloog ik
naar een vrijheid
En dat nest heb ik in
De Mikke gevonden.
Ofschoon uw ziel,
zwart gelijk uw haren,
De mythe binnen dit
steen doet bewaren
Ben ik alleen uit noeste
arrebeid gepuurd
En door veele, gulzige
blikken ommuurd,
Doch uw daden,
gespeend van goede wil,
Schilderden uiteindelijk
m’n beenderen kil
En vergrauwden m’n vel
tot wat thans rest:
Elks hongerig en versteend
ravennest.
Betuiging der minne
Had ik jou nimmer de
minne verklaard,
Dan was je beslist de
aarde ontstegen
Of meegevoerd door
een najaarsregen
Of tot onkruid
verkommerd in de gaard.
Had ik jou nimmer de
minne verklaard,
Dan had beslist iemand
jou gestolen
Of was je bedolven
onder zwarte kolen
Of bleef je schraal
in een kruik bewaard.
Had ik jou de minne
nimmer verklaard,
Dan prijkte je
silhouet op een zwaard
En vierde hij zege
met lauwer en roem,
Want generlei strijd
is waarlijk te vechten
Als je afzijn zijn
verlies doet beslechten,
Onverklaarbaar ben
jij voor mij als bloem.
Ofschoon ik op beeld
ben opgenomen,
Verhaalt mijn huid de
wissel van elk tij:
Soms vloei ik als
reinste aller stromen,
Dan laat de robijn
haar schijnsels op mij;
Hoe m’n aanzijn ook
wordt weergegeven
En welke winden er langs
mij tekeergaan,
De robijnen geven kleur
aan mijn leven
En doen me vloeien naar de oceaan.
Op deez' minne rust geen tomen
En dekt geen oorlog hen met slijt,
Noch vindt verval een onderkomen
In de armen van onsterf’lijkheid,
Want gewekt zijn zij om te minnen
Voor geliefden en onder Valentijn
Zullen ze standhouden als godinnen
Hier vereeuwigd in een samenzijn.
Midden in de natuur
haar schoot
Zagen we wat er eertijds
niet was:
Een schoonheid zonder
ademnood,
Ontsproot tussen het
vredige gras.
Gelijk de handen van
Ons Kinderhuis
Waarin ze ons droegen
en niet alleen
Kwamen we daar in ‘n warmte
thuis,
Die met een liefde nimmer
verdween.
.jpg)
Weleer werd ik door
kommer geknecht,
In ‘t bos niets
dan verbrande dromen
Over gras, een
weerga en hoevenrecht
En een blik om droefenis
te betomen,
Tot De Zonnegloed
mijn wonden zag -
De hoeders
knielden en lenigden pijn:
Met bezieling heelden
ze de kommerslag
En bevrijdden me
in hun jaden welzijn.
I.s.m. vzw De Zonnegloed
.jpg)