Gedicht

Zeemeermin

Alweder bracht ik je naam naar voren,

Terwijl de boot een andere kant uitvoer

Sloeg wind de zeilen en voorbij de toren

Verloor men greep op ‘t balsturige roer.

En van land reisden wij verder heen,

Noch kon er iemand het anker slaan

Aan steen of hoop die allengs verdween

Uit alle ooghoeken van de oceaan.

En toen milderde ik je naam en sprak:

‘O lieden, wees niet meer in vrees.’

Ik borg haar behoedzaam eer een wrak

Ons omarmde en weder de zeilen hees.

En op vleugelloze wateren konden we varen

Tot ik met dromende lippen ‘t anker liet,

Zag ik benee de romp nog je rug en haren

Dieper fladderen in een meerminnenlied.