Onttrokken
aan ‘t vage bloesemkleed
Waaien
ze op naar een dauwig oord,
Waaronder
wereld z’n zuchten smeedt
Tot
‘n weewind elke sterveling smoort.
En
toch zijn zij niet ter ziele gegaan -
Al
laten ze als engelwangen de aarde af
En
zweven boven land, hei en oceaan,
Als
zeven witkussen boven menig graf.
Weer een mooi gedicht.
BeantwoordenVerwijderen