maandag 21 november 2016

Dichtstuk op maat bij een zelfportret van Erwin Olaf.




















Het weerschijnsel schenkt den leest
Van deez’ pelgrim welke nimmer vreest

Hoe het tijdskruid hem ter lijve snelt
Of de blom kwelt op zijn lichaamsveld,

Want in het fraaie, omkranste gewaad,
Dat noch vreugd, noch smart verraadt

Herleeft de heilige hoe de ketter ‘m ziet:
Met engelstof wit en Bozebloed van graniet.

2 opmerkingen:

  1. Verbazingwekkend hoe je in zo weinig zinnen zo veel kan zeggen. De woorden perfect uitgekozen zodat je zelf zonder de foto een idee krijgt van het beeld.
    Top!

    BeantwoordenVerwijderen

Plaats reactie