Vers op maat bij schilderwerk van Natasja Kensmil.

Uit den zwoelen duister laat ze me praalen

Al schijnt m’n contour liever klaar van grond,

Welke zich in een timbre diep laat vertaalen

Als ‘n woudsier die glans voor den vijver vond.

En zo blijf ‘k in witwaad dat door haar handen,

En omkranst door wenken van een serafijn,

Zichzelve nimmermeer zal zien opbranden

Voor ’t oog mijner vormer: In verre traanen pijn.