Dichtstuk op maat bij foto van harpiste Lavinia Meijer.

Foto: Corbino

Als verweven door Apollo zijne hand

Lijken de snaaren een ivooren draad,

Die binnen ‘n oever van houtrige kant

Gelijk een englenrei gespannen gaat,

Waarop ik met m’n tripplende toppen

Van veele vingers klaarder doch strak

Elke zielendrager z’n harte doe kloppen

Zonder dat het toongeslacht ooit één brak.

Vers op maat bij Verbondenheid van Margot Homan.

O, dappre wind, prijk mijne haaren

En laat hierbij zijne laatste aanblik

Bij geen rotsgelui of wiekslag verjaaren

Of verarmen bij ‘s mens stervenssnik.

Want al lijken onze lippen gescheiden

En blijft een kus afwezig in ‘t gemin,

Duurt de gedachtenis onzer beiden                          

Voort in dit huuwlijk van koper en tin.

Gedicht op maat bij Teun Hocks' Man met Vraagteken.

(De zon)

Ze stal van goudvergaarders de krans,

Plunderde penseelvorsten hunne ziel;

En winter vroeg ‘r nauwelijks ten dans

Als Heere Twijfele niet voor haar viel.

Doch, hoe kunt u de zon beminnen?

Nee, geen antwoord lenigt de vraag -

Noch genadezangen, noch offerzinnen

Vervaagen ‘t raadsel dat ik mededraag.