Vers op maat bij tekening van Sylvie Overheul.

Hoe sierlijk fraai bewogen

Draai ik welig in het glas

Dat tot de rand is overtogen

Met m’n Oosters bleek gewas,

Bloost mijn bloesemkleed

Tegen het verstilde water af

Waardoor geen dropp’len leed

Me verdrinken in een graf

Voor ***

Noteer het thans, melieve, dat ik jou min,

Alvorens je verdwijnt in een mistig spoor;
Zo beperk je schade op mijn gewetenszin
En gaat geen geestbui of hartsnik teloor.

Noteer het hier, onder jouw prille huid,
Want het harte is wat jou zekerheid biedt,
Als booswicht Twijfel zijn klepele luidt
En jouw denkkist met z’n klank overgiet.

En noteer het diep, in jouw geheugen,
Want als de herinnering me heeft gekeeld,
Blijf je me toch in een verleden heugen,
Als mijn doodstof jouw litteken streelt.

Zowel thans als hier, dat ieder ’t lezen kan,
Noteer: Ik was zijn vrouw en hij mijn man.

Gedicht op maat bij werk van Elise van der Linden.

Veele zielen heb ik zien vergrauwen,

Veele schreeuwen en éénig gelach

Konden in mij hun steene bouwen,

En gingen bij dag niet overstag.

Doch hoe het bloed ook vliedt

Zij ‘t van een vrouwe, beeld of zon,

Droppels van bestendig verdriet

Vinden in ieder een wellende bron.

Ja, veelen heb ik doen vergrauwen,

Veele lachen, maar één geschreeuw

Kon in mij haare dag bouwen -

Niet voor ‘n steene, doch voor ’n eeuw.