Sonnet: Onder ede.

 

Ik beloof onder ede aan jouw zij te staan,

Wanneer welgemoed zich even opbaart

En droefenis zich voor jouw ogen ontwaart,

Dan zal ik die treurte voor jou ondergaan.

 

Ik beloof onder ede jouw hand niet te lossen,

Al laten rampspoed, kommer, wee en zeer

Zich een voor een in dat hart van jou neer,

M’n vingers zullen door de jouwe blijven klossen.

 

En ik beloof onder ede dat de bloem op je huid

Zich nimmer zal laten verminken door ‘t onkruid,

Al bederft een decemberdag haar aangezicht.

 

En ik beloof onder ede dat voor jou mijn liefd’,

Al is ze toentertijd door smart gekliefd,

Nimmer zal luwen, thans, eeuwig in dit dicht.