Sonnet 'Haar aanschijn' uit manuscript Sonnetterie.

Als ik jouw aanschijn ontberen moet,

Fluisteren bloemen niet meer in kleuren

Hoe bevallig fris en zoetig ze geuren,

Doch verliederlijken ze tot ‘n schare roet.

 

Als ik jouw aanschijn ontberen moet,

Voleinden de gestreepte leeuweriken

Hun zang die de stilte op doet schikken

En hoort men louter druppelend bloed.

 

Als ik jouw aanschijn ontberen moet,

Dooft de warmte in ‘t menselijk gemoed

En wordt ieders ziel met een kilte beslaan.

 

Woestijnen, landerijen en ijsbergmeren

Verstenen als ik jouw aanschijn moet ontberen

En wat nog leven ademt wordt tot as verdaan.