Thans in het laatste bekleedsel gehuld,
Doch
naakt aan grief: m’n éénge schuld
Wend
ik zonder huivere de oogopslag af,
Naar
hemel die waaks is over wee of straf
En
geef ik te zaliger moede doch verblijd
De
sterveling in mij aan dien bovense tijd.
Teerheid en kracht worden hier subtiel verweven. Zeer mooi werk.
BeantwoordenVerwijderenAlle dank, mijn waarde Satyricon.
VerwijderenOeps, het postscriptum van uw bericht over het hoofd gezien. Bij dezen een stevige schouderklop voor de ruim 50.000 bezoekers die van uw blog hebben genoten.
BeantwoordenVerwijderen