Even los uit de klauwe der tijd
Zijn we hier in geur omwonden
Van vuur, spijs en genegenheid:
Genot voor alle ogen en monden
En ofschoon eindejaar nakend is
Heugen we vandaag immermeer,
Want De Grill schaft de beste dis,
Die kadert in een fluwelen sfeer.
Weg uit mijn heem zagen ze mij,
Ziek door kroes en mens’ zonden
Voer ik op de naweeën van het tij
Om ’t kwarts ginds te verwonden,
Doch het leedwezen ging ras heen,
Toen DierenLot me bezieling bood,
Doofde voorspoed het kille geween
En bewoog ik weer de azuren schoot.
Wat lieven ze hoog de
woelige smaragd,
Gevrijwaard van snede ende
terpentijn,
Doch met de adem des levens
bevracht
Rankt imm're schoonte 't
groene refrein,
Welk luid door mens wordt
weggeslaan -
Zie hen balsems geven aan
oren ten spijt,
Doch hoe roof door hen ook
is verstaan:
Natuur is een ballade van
onsterfelijkheid.
Foto door Edgard Verhasselt
Hoe bevallig oog jij hier op deez'
vacht,
Gelijk een vleesgeworden, divine
lied
Veroverde toverij en oneind'ge
pracht,
Jouw ranke lijfje dat thans niet
vliedt.
Want geen zacht oord bracht jou
groot
Alleen een hand hield vorst en
scherven
Tot Ratopia jou hun ziele warm bood
En jij geen minnelonk meer moet
derven.
 |
| Copyright: DS |
Van heinde strekt hij de vlerken
En zijgt neder op wee en aard',
Waar hij met wond're werken
Het aanzijn daarginds bewaart,
In het oord dat werd bezeerd
Door kwaal, doornen en vlucht
Is ‘t mensdom onder zijn geveert
Weder met levensvreugd’
bevrucht.
I.s.m. BENISUR - UNICHIR vzw
Mijn aanminnig Meisje,
hoezeer kan toeval een
sterveling genegen wezen? Of verstuift de Heer geen believen met Zijn
wonderbaar vermogen? Wat de uitkomst ook is, ik acht mezelf uiterst gezegend. Dagen bevolen me te wachten op een kronkeling uit jouw pen, doch Lot bood Haar
welwillendheid terstond aan. Toen ik jou ontwaarde in de dreef was het alsof
een oppermacht me van adem beroofde. Mijn hartslag nam toe en een siddering
overmande me. Gelijk Sophocles, toen die maar een tweegevecht hield met zijn eens
afdwalende geest. Een meer treffende vergelijking blijft thans zoek. Tersluiks
zag ik hoe jij argeloos onder die lijvige populieren wandelde. Lieftallig en
teer. Alsof jouw poedertred het versteende vloerkleed voor enige druk wou
behoeden. Had je mijn brief van eergisteren reeds gelezen? Ik vraag het jou,
want het antwoord zou die gedachten van me kunnen tenietdoen. En aan zulke
verlossing heb ik grote nood.
Ik waag het erop en nodig
maan uit voor een vroeg optreden. Het benieuwt me ten zeerste of ik jou deze
avond zal terugzien. L’espoir fait vivre.
Immer van liefde,
je Rob Van de Zande
Mijn teer Meisje,
heeft mijn laatste klaaglied jouw orenpaar niet met stilte bekleed?
Indien zo, bind ik een dozijn strijkers samen en verzoek ik hen om geboorte te
geven aan een alleraardigst opus. En zing jij gelijk je eertijds klonk. Het lijkt
welhaast een afwijking, mezelf telkenmale als prooi terugvinden. Een prooi
welke gevallen is eer hij zich onder jouw kaken van seleniet bevindt. Ik denk
waarlijk dat mijn welzijn ondergeschikt is aan jouw afkeer - één misnoegde blik
heeft de kracht om me levenslang te verlammen. Zozeer hang ik aan het filigraan
des slechts. Misschien wek ik blijdschap bij jou op door mede te delen dat
nacht me nog even ontrouw is. Ik vind haar niet, derhalve kan ze me niet
minnen. Doch wie gestaag de parels van nachtblauw draagt, wordt ten langen
leste moede door het daagse leuren. Zulks heb ik opgevangen uit een dichtstuk
van een troubadour.
Mijn liefste, niet wederom ga ik een knieval maken voor een helende
letter van jou - zulk kil theater komt beiden niet ten goede. Ditmaal zal ik
mijn pen weren van het papier en jouw verschijning afwachten. Ga je nog des
avonds een promenade maken in die hartelijke dreef? Ik wacht jou van tevoren
ginds op.
Jou altoos toegedaan,
je Rob
Allerbevalligste Meisje van me,
jou niet met een onwaardige schriftuur belasten, is me een opgave welke ik allerminst kan vervullen. Zulks heeft zowel mijn geest, als mijn lichaam gewaargeworden. En thans bezwijk ik finaal - de pen ziet het papier weder onder zijn punt. Telkenmale ik aan jouw laatste brief dacht, poogde ik om het satanskind erin de aardigste tuin te geven, doch het keert zich voortdurend naar het leliewater. Alsof schoonte maar haar ware zelf gelooft wanneer ze jou in memorie neemt. Ik staak bij dezen het vermoeden dat ik ooit zonder jou zou kunnen ademen. Niets op deze ter ziele gegane aarde is me dierbaarder dan jij. Het mag dan erbarmelijk wezen, doch het zij zo. Leed ontpopt somtijds de langst levende vlinders. Het is aan de gelukzaligen om ze waar te nemen en in hun vleugelslag te geloven.
Melieve, in een wens dat jij me wederom vergiffenis zou willen schenken,
ontvang ik gaarne een repliek - kostbaar en waarachtig. Ik verga bijkans van wanhoop.
Kan je me tooien met groene bloemerij? Die mooiste wezens van hoop? Hun aard
mag enigszins wild zijn, zolang ze dat hart van mij maar redden. Alle dank komt
thans al jou toe.
Nimmer van jou verwijderd,
je Rob Van de Zande
Foto: Caroline Sikkenk
Gedicht: Rob Van de Zande
Niet gelijk andere
kostpaleizen,
Die het gestel allerminst spijzen,
Brengt zij in dit huiselijke
oord
Alleen het verrukkelijkste
voort;
Of je nu smult naar
hartenwens
Of je laat je spieg’len in
de lens,
Tante Paula behoudt als
weleer
’t Recept van de warmste
sfeer.
Op de cadans van de puurste klank
Schuiven kinderen, dames en
heeren
Hun voeten hier over méén’ge
plank
Om veele sierpassen te
kunnen leren,
En dat is wat ‘De Ingang’ betracht:
In ‘n pauwenzwier tot tinten
wild,
Beweegt dit danshuis op elks
kracht,
Welke de pracht in niemand
verstilt.
Geheel in klasse en omwonden
zicht
Voel je hier ‘t volmaakte
evenwicht
Van toonen, zingend uit
ieder maal,
Tot de gulden schoonte der
trapzaal,
Welke je voert naar twee
vertrekken
Om er zachte nachten op te
wekken
En zo houdt ‘Visite’ het
artsenpand
En liefd’ voor zorg eeuwig
in stand.
.jpg)
Krullende dames vanuit
eender welke hoek
Zijn niet meer naar ‘n tooimeester
op zoek,
Want ze kunnen hun los
gesponnen haaren
Slechts bij één man in Ghent
laten bedaren
En die kamt en knipt op een
unieke manier
Dat haaren weer varen als
een zijden rivier,
Ja, Ramazan tovert geen
water naar benee,
Doch terug prille krullen in
Coiffeur-Soirée.
De stad waar stroppen worden
gedragen
Probeert ieders oogen en tong
te behagen
Met fijn eetwaar of ’t sap
der edelstenen,
Al is er één die komst niet
doet bewenen,
Want met z’n wild altijd
nobel van aard
Of vruchten die in vlammen
zijn gegaard
Brengt ‘Lys d’Or’ ieders
behagen tegader
En voedt dat in ‘n éénig vorstelijk
kader.
Hier rust de tuin van ‘t handwerk en kweek
En ontwaakt ‘t zaad uit Gents één’ge streek,
Die zowel in bladeren als vlechten uitmondt
Op de meest vruchtbare van ied’re teelgrond
En die is waar Akker & Ambacht op ploegt:
Een oase die elk met hun waaren vergenoegt,
Geven zij gronde aan hun biologische gebied,
Dat de loot van verderf te allen tijde wiedt.
Als van de oude meester’s
hand,
Niet vaag voor het gelijke
recht,
Houdt mijn oogopslag hier
stand
En wordt geen duisterte
geknecht
Tot een web dat maar loodwit
tilt
En oker verkilt tot blauwe
vaart,
Blijf ik in een parelend schild,
Doch vrij voor die mij ontwaart.
.jpg) |
Foto’s door Caroline Sikkenk
Muziek door Sara Leemans
Poëzie door Rob Van de Zande
RSVP bij Frédérique Brinkerink op fbrinkerink@onkd.nl
Voor meer informatie: www.photoline.nl | www.onkd.nl
Te Gent poogt men de
lichaamen te behagen,
Van bemoste voeten tot over
woeste kraagen
Worden ze met veelerlei
balsems ingestreken
En willen zodoende Tijds
reize onderbreken,
Al betuigt slechts één
bestendige kundigheid
Die haare leer over het ganse
lichaam spreidt
En de geest met ‘n
natuurlijk behagen voedt
Zonder dat ze daar één’ ge
afbreuk aan doet,
Want wie even ‘Natural
Wellness’ betreedt
Wordt gehuld in schoonheids
eeuw’ge kleed.
Men kan het eender waar ook ontdekken:
Sierwaaren die de woning
pogen te tooien,
Al zijn ‘t vaak smukken die ze
bevlekken
Of binnenwerken vormen tot
barse kooien,
Doch Vlaanderen herbergt maar
één pand,
Dat zowel scherf als ijsrots
kan drapeeren
Met weefsel zo fijn als jeugdig zilverzand
Ademt Casa Verde de allerzachtste sfeeren.
