Minnebrief uit manuscript Immer van Liefde.

Allerbevalligste Meisje van me,

jou niet met een onwaardige schriftuur belasten, is me een opgave welke ik allerminst kan vervullen. Zulks heeft zowel mijn geest, als mijn lichaam gewaargeworden. En thans bezwijk ik finaal - de pen ziet het papier weder onder zijn punt. Telkenmale ik aan jouw laatste brief dacht, poogde ik om het satanskind erin de aardigste tuin te geven, doch het keert zich voortdurend naar het leliewater. Alsof schoonte maar haar ware zelf gelooft wanneer ze jou in memorie neemt. Ik staak bij dezen het vermoeden dat ik ooit zonder jou zou kunnen ademen. Niets op deze ter ziele gegane aarde is me dierbaarder dan jij. Het mag dan erbarmelijk wezen, doch het zij zo. Leed ontpopt somtijds de langst levende vlinders. Het is aan de gelukzaligen om ze waar te nemen en in hun vleugelslag te geloven.

Melieve, in een wens dat jij me wederom vergiffenis zou willen schenken, ontvang ik gaarne een repliek - kostbaar en waarachtig. Ik verga bijkans van wanhoop. Kan je me tooien met groene bloemerij? Die mooiste wezens van hoop? Hun aard mag enigszins wild zijn, zolang ze dat hart van mij maar redden. Alle dank komt thans al jou toe.

  

Nimmer van jou verwijderd,

je Rob Van de Zande