Minnebrief uit Immer van Liefde.

 

Mijn teer Meisje,

 

heeft mijn laatste klaaglied jouw orenpaar niet met stilte bekleed? Indien zo, bind ik een dozijn strijkers samen en verzoek ik hen om geboorte te geven aan een alleraardigst opus. En zing jij gelijk je eertijds klonk. Het lijkt welhaast een afwijking, mezelf telkenmale als prooi terugvinden. Een prooi welke gevallen is eer hij zich onder jouw kaken van seleniet bevindt. Ik denk waarlijk dat mijn welzijn ondergeschikt is aan jouw afkeer - één misnoegde blik heeft de kracht om me levenslang te verlammen. Zozeer hang ik aan het filigraan des slechts. Misschien wek ik blijdschap bij jou op door mede te delen dat nacht me nog even ontrouw is. Ik vind haar niet, derhalve kan ze me niet minnen. Doch wie gestaag de parels van nachtblauw draagt, wordt ten langen leste moede door het daagse leuren. Zulks heb ik opgevangen uit een dichtstuk van een troubadour.

Mijn liefste, niet wederom ga ik een knieval maken voor een helende letter van jou - zulk kil theater komt beiden niet ten goede. Ditmaal zal ik mijn pen weren van het papier en jouw verschijning afwachten. Ga je nog des avonds een promenade maken in die hartelijke dreef? Ik wacht jou van tevoren ginds op.

 

Jou altoos toegedaan,

je Rob