Vers bij beeld van Michiel Hendryckx.

Najaarsbast ademt uw silhouet

En zie de broeders te velde gaan,

Op Pan zijn borst lijk ik ingebed

In de reukwolken van de galigaan

Schetst zon me tegen ‘t aangezicht,

Wiens huid mij nader gestalte biedt,

Tussen slierten van lover opgelicht

Vangt ‘t oog wat de eeuwigheid ziet.

Dichtwerk op maat bij het schilderij 'Zelfvertrouwen' van Wim Van Aalst.

Soeverein is mijn stand,

Welke ootmoed overmant,

Waarbij de houten vlecht

M’n twee bodes ontknecht,

Rust het gevederde kompas

Op vlerken van witsteenas,

Die mij tot slot als vorstin

In ’t geloof laten dat ik min.

Dichtwerk op maat bij het gelijknamig beeld 'Pierced Stream' van Johan Tahon.

Thans toon ik hier mijn gelaat,

Gekneusde stronk, waarin ‘t mom

Het geraamte zijner natuur verlaat

En vergroeit met eeuw’ge wasdom;

Zie ik tegen het diepste beneden

Bladeren uit des mensens mond

Die walsen, zo het litteken kneden,

Bij elk sterven dat z’n ure verkondt.

Gedicht

Zeemeermin

Alweder bracht ik je naam naar voren,

Terwijl de boot een andere kant uitvoer

Sloeg wind de zeilen en voorbij de toren

Verloor men greep op ‘t balsturige roer.

En van land reisden wij verder heen,

Noch kon er iemand het anker slaan

Aan steen of hoop die allengs verdween

Uit alle ooghoeken van de oceaan.

En toen milderde ik je naam en sprak:

‘O lieden, wees niet meer in vrees.’

Ik borg haar behoedzaam eer een wrak

Ons omarmde en weder de zeilen hees.

En op vleugelloze wateren konden we varen

Tot ik met dromende lippen ‘t anker liet,

Zag ik benee de romp nog je rug en haren

Dieper fladderen in een meerminnenlied.

Dichtwerk op maat bij tekening 'Aanééngenaaid 2002 - 2003' van Berlinde De Bruyckere.

Aleer deugd ons als genode gast

In ‘t bekken van haar kraambed past

Lijkt een langere pijntree voorgeplaveid

Die de hielen laat in verlies voor strijd,

Tot dit dolhuis een wees ten gunste baart:
Moederkrom, en wereldziek van aard.

Dichtwerk op maat bij het gelijknamig beeld van Luk Van Soom

Hokusai

Niet mijn maker is een strijd

Die 't zwaard of anker bevrijdt

Voor oorlogs rots of land

Dieper bant van de overkant,

Krult het water me op haar leest,

Door man, noch schip gevreesd

Word ik hier als enige held

In vrijdom zijn werveling verteld.

'Zonsondergang' bij het gelijknamig schilderwerk van C.F. Daubigny

   

Zie de lage streken

Luieren in smaragd,

En hoor oker spreken -

De natuur ruste zacht.

Want dan bergt dag z’n tij,

Wat heide, riet en koren

Liggen verder zij aan zij

Op ‘t heuvelland te gloren.

En net als een stilleven,

Over vele plassen graan,

Reikt de zon dan even

Haar tere afscheid aan.

(het schilderwerk is te bewonderen in Museum Gouda)

Gedicht

Geneviève

Langzaam breken wondre rozen,

Nu ze jou niet verder ontwaren

Verwijt tooi z’n immer liefkozen

En schudt herfst de natte blaren,

Zelfs zon tempert haar aanblik

En arm lijkt alles van schoon,

Hoor voor jou m’n stervelingensnik

In het zielenleed dat ik bewoon.

Sonnet

Morte di un pittore

En niettemin schildert hij voort,

Ofschoon zijn al rauwe penselen

Geen nuance op de toonladder spelen

En door Aphrodite’s orenpaar gloort;

Blijft hij in balling onder de kunde,

Die het gerinkel der zware keten

De stilte zijner hand doet vergeten

En hem z’n ware postuur niet gunde.  

O belijder van ‘t schoon haar dijen,

Ziehier de doeken lijfloos schreien -

En hoor de kop rollen van de harlekijn.

Ik smeek, laat voor ‘t slot je tint

Door nog elk wakend oog bemind

Niet het druppelbloed jouwer harte zijn.