Ten gevolge van ’n rauwe zeer
Giet
ik m’n blik over kasseien,
Laat
ik het harte des te meer
Een oeverlooze strook plaveien,
En
trotseer ik als een rotsbos,
Wat
jij me achterwaarende zei:
Jouw
zeer kruimelt me nooit los,
Noch
van de oever of het plavei.
Onwillekeurig denk ik bij dit werk aan enkele flarden tekst uit een oud Spaans lied. ' Qué dolor, Qué dolor, Qué pena.' Een treurlied die de pijn echter niet ontvlucht doch stil ondergaat. Mooi werk.
BeantwoordenVerwijderenDat is een krasse vergelijking, waarde Satyricon, die ook Rosemin beslist zal treffen.
BeantwoordenVerwijderen