Ofschoon door de winden gedragen
Minnen we mekaar als nooit tevoren,
Zodat ‘t lijkt alsof we elk welbehagen
Van de vier luchtkoningen bekooren,
Verzinken jouwe lippen met de mijn
En ontstaat er geen schaduwbeeld
Van hetgeen één liefde ooit kan zijn,
Daar ze ons niet in ‘n tweevoud deelt!
Bij het zien van dit kunstwerk en het lezen van dit dichtstuk denk ik spontaan aan een tekstregel van T. Lindemann.
BeantwoordenVerwijderen'In stillen Nächten weint ein man, weil er sich erinnern kan'. Minnen, een gestadig vervagend moment maar soms blijft de zoete nasmaak en kwelling van de herinnering.
Dat is kras, waarde Satyricon.
Verwijderen