Vers op maat bij werk van Herman van Hoogdalem.

Thans in het laatste bekleedsel gehuld,

Doch naakt aan grief: m’n éénge schuld

Wend ik zonder huivere de oogopslag af,

Naar hemel die waaks is over wee of straf

En geef ik te zaliger moede doch verblijd

De sterveling in mij aan dien bovense tijd.

Dichtstuk op maat bij werk van Maartje Korstanje.

Ontsproten aan haare hand 
Neem ik deez’ gedaante aan
Van ‘n creatuur die verbrand
Uit het weembed is opgegaan,
Lauwere ik ‘t buitenschoon:
De landouwen en molmdieren -
In dorre lichtval die ik betoon
Laat ik Natuur her zegevieren.

Dichtbundel/Agenda 2018: Twaalf gedichten in nachtscha en dageraad

Deze kleurrijke integratie van agenda 2018 met eigenzinnige minnedichten is niet alleen een vademecum voor innige mijmeringen maar ook een brug naar diepere contacten.

Meer info:
https://www.lotuswebtec.com/nieuws-events.html

Vers op maat bij zelfportret van Jurriaan van Hall.

Als Neptunus’ eigenste nat,

Omprangd door lofgeklater

Kiem ik voort in ’t lentebad

Van petaalen en amberwater

En toont mijne levenskracht

Een kleinre, vleeslijke aard,

Welke mij uit profaane pacht

En haare zwachtlen baart.

Dichtwerk op maat bij 'Pour Toujours' van Silvia B.

Hoe ras ‘t bestorven wezen

En al wat bezeerd is door tijd

Mekaars duur doen ontvlezen

En zo bloed van ‘t uure slijt,

Leeft liefde antiek gevangen,

Louter rond een der knooken,

Die van aardse klaagzangen

In dit rijm wordt vrijgesproken.

Aan Petrus' kruis.

Aan Petrus’ kruis

Bevind ik mij,

Waar mijn kijk

Zich heeft gekeerd.

‘Rots in ’t gedruis’,

Gelijk Jezus zei,

Waarop ik ‘t rijk

Zondig heb bezeerd.

Want sedert jij

M’n geloof verliet

En uit mijn beden

Bent heengegaan,

Oppert ketterij

Waarin verdriet

Als roest ‘t heden

Stil heeft verdaan;

Dus doe ‘k kond:

Ik ben geen wezen,

Draag de pijnmis

Het heilige woord -

Aan ‘t kruis wond,

In ongeloof genezen,

Maar in heugenis

Draag ik je altoos voort.

Dichtstuk op maat bij Spinal Room van Eylem Aladogan.

Geruggensteund door de veele pilaaren,

Welke snaaren in muuren doen klaaren

Walsen arabesken met kristalgetouwen

Op barokke toonen die zich herbouwen,

Tot een serenade haare coupletten krult -

Kalklijnig van stem en zwart aan tumult.

Vers op maat bij schilderwerk van Jacques Tange.

Licht mijmrend op den na-dag van het ledikant

Hoor ik hoe wind zich achter ‘t gordijnsel spant,

Voel ik kilte klauteren uit het raam naar binnen,

Welke iedereen voor haare vorst tracht te winnen

En vraag ik me af: - In alle paarlen van amethist,

Zou hij zien dat hij degene is die mijn kroontje mist?

Dichtstuk op maat bij schilderij 'Disarranged' van Ina van Zyl.

Foto: Peter Cox

Niet prijkt m’n hoofd op midzomernacht - 
Ik bied u de snaaren van ’t instrument,
Dat bespeeld werd door een prinsenpracht
En hier rijkelijk iedre melodie afwendt.

Doch geen leeddroppels glij’en naar benee,
Nee, ik word begroet door Hypnos’ knecht,
Welke mij tersluiks op een papaavren stee
Niet waaks maar in stilte ter ruste legt.

Vers op maat bij unieke oorring van IVY & LIV.

Thans kan zij hier verpoozen,

En laat zich ten volle spreiden

Op smeulwolkjes van theerozen,

Welke indigo’s stem verblijden,

Vooraleer zij wordt opgenomen

Om Apollo’s beminde te sieren,

Om in haar ooren te stroomen

Als een der verzaligde rivieren.

Dichtstuk op maat bij 'Italiaanse aronskelk' van Marjolijn van den Assem.

Aan u, wier blaadren niet ontvouwen

Naar fluweelzachtre roomge klauwen,

Waaruit weeldrigheid opwolken moet,

Geef ik niettemin hunkrend dit poëem,

Dat na ‘n verwilderde decemberzweem

U andermaal vorstelijk rijmen doet.

Vers op maat bij beeld van Bert Verboon.

‘Als een najaars-ure klinkt m’n vel:

Mistig en voor een honingbij te laat,

Scheid ik kunst van ’t aardse gestel

Kil-oogend, met majestueuze naad

Ben ik gepuurd uit ‘t zuiverste goed,

Geen courtisane, geen afvallige macht

Doet zich aan mijne vormen tegoed.’

Uit de dame van ’t prinsengeslacht.

Dichtstuk op maat bij 'Nieske' van Douwe Elias.

Vreemd is mij deez’ wereld niet -

Wonden slaapen en voorspoed vliet

Door de loopen van een labyrint,

Waar mens soms zichzelve vindt

Zul je me treffen in reuk vol robijn,  

Welke de beek, sterk als brandewijn,

Doet stroomen in een scherpe slag,

Die bront uit de grond van mijn lach.