Vers op maat bij tekening van Sylvie Overheul.

Hoe sierlijk fraai bewogen

Draai ik welig in het glas

Dat tot de rand is overtogen

Met m’n Oosters bleek gewas,

Bloost mijn bloesemkleed

Tegen het verstilde water af

Waardoor geen dropp’len leed

Me verdrinken in een graf

Voor ***

Noteer het thans, melieve, dat ik jou min,

Alvorens je verdwijnt in een mistig spoor;
Zo beperk je schade op mijn gewetenszin
En gaat geen geestbui of hartsnik teloor.

Noteer het hier, onder jouw prille huid,
Want het harte is wat jou zekerheid biedt,
Als booswicht Twijfel zijn klepele luidt
En jouw denkkist met z’n klank overgiet.

En noteer het diep, in jouw geheugen,
Want als de herinnering me heeft gekeeld,
Blijf je me toch in een verleden heugen,
Als mijn doodstof jouw litteken streelt.

Zowel thans als hier, dat ieder ’t lezen kan,
Noteer: Ik was zijn vrouw en hij mijn man.

Gedicht op maat bij werk van Elise van der Linden.

Veele zielen heb ik zien vergrauwen,

Veele schreeuwen en éénig gelach

Konden in mij hun steene bouwen,

En gingen bij dag niet overstag.

Doch hoe het bloed ook vliedt

Zij ‘t van een vrouwe, beeld of zon,

Droppels van bestendig verdriet

Vinden in ieder een wellende bron.

Ja, veelen heb ik doen vergrauwen,

Veele lachen, maar één geschreeuw

Kon in mij haare dag bouwen -

Niet voor ‘n steene, doch voor ’n eeuw. 

Sonnet voor daklozen.

O, Brussel, stad van mijn stille hart,

Hoe maak ik u mijn haat bekend,
Het enige talent dat ik heb aangewend,
Nu de dakloze in mij zichzelve tart?

En ik schrijve ‘u’, niet als compliment,
Doch omdat ik u vol in de kleren draag,
Waardoor u op honderdmaal de vraag
Als roest het blijvende antwoord bent.

Of schoffeer ik m’n donker aangezicht
En blijft u onvindbaar voor elk levenslicht -
Vuil voor de oorschelp en ieders oogbal?

Ach, zo zal ’t weze, want hoe het ook zij,
Luidt gij liefdevol dat stille hart van mij
Ofschoon u ’t slaan ervan nimmer horen zal.

Dichtstuk op maat bij kunstwerk van Eddy Roos.

Ofschoon door de winden gedragen
Minnen we mekaar als nooit tevoren,
Zodat ‘t lijkt alsof we elk welbehagen
Van de vier luchtkoningen bekooren,
Verzinken jouwe lippen met de mijn
En ontstaat er geen schaduwbeeld
Van hetgeen één liefde ooit kan zijn,
Daar ze ons niet in ‘n tweevoud deelt!

Vers op maat bij Painting The Moon van Jacques Tange.

Voor haar trok ik sterren naar benee

En lenigde ik haar donk’ren nacht,

Droogde ik traanen uit de heemlenzee

Welke ieders roer ten onder bracht.

Voor haar bestreed ik de windhaan

En laakte ik die zijn ochtendkrieken -

Ja, voor haar schilderde ik de maan:

En liet ik mijn liefde erin kleurwieken.

De letterenboer.

Waarom lijkt me deze zotskap op maat?
Terwijl ik geenszins ‘n schouwspel opvoer,
Doch mezelf spiegel aan een letterenboer,
Die zich eerlijk over z’n oogstpluk uitlaat.

Of bevlek jij schijnrijk jouw ware gelaat

Met een mom dat node jouw ras verdeelt

En zich ophoudt als een grootsere teelt,

Waarvan de schil geen bederf verraadt?

Ach, je zal beslist merken dat mettertijd

Ik mijn zon en maan aan jou heb gewijd,

En alles wat daartussen een groei opstak,

Al zal dan misschien het laatste refrein

Niet door dien letterenboer gezaaid zijn,

Als blijkt dat jij oogt als bedorven sumak.

Vers bij foto van Carolien Sikkenk (n.a.v. de BOLD-expositie 14 maart t.e.m. 17 maart 2019 op AAF in BXL)

Een openbaring is 't geweest:
Thans ben ik immer vrij.
Los van schakels mijner geest
Verankerd in 't hart onzer bei,
Houd ik de koninginnevrucht
Minzaam in beide handen -
Hoe minblauw is daar de lucht!
Hoe witgoudig die hemelse stranden!

Gedicht bij Cactusgirl van Gabrielle Kroese.

Pover met éénge onrust

Wacht ik kommerend af,

Of Diana mijn ziele kust

En laat dalen in dier graf.

Zal ik als buit vergaan?

Of kunnen jachtige blikken

Naast 't stekelige orgaan,

Me niet ten prooie prikken?

Ach, geef zo dat mijn -

Al dan niet ten grave,

Toch de voeding kan zijn

Voor 't meisje en de agave.

Vers op maat bij glaswerk van Annemiek Punt.

Met vlijt hoef ik niet te arbeiden -

De deerne staat hier zonder smet,

Waar zon en druive glans bereiden

En rijmen op 'n kreekje blauwviolet,

Oogt haar gedaante, broos van vacht,

Omhuld door alle regenboogvliezen

Zal ze zich ten avondwaard of in nacht

Nimmer aan één scherve verliezen.

Vers op maat bij werk van Marc Nagtzaam.

Geen barbaarse regen of vege vlokken

Krommen de beenderen van het gestel,

Waaruit dit twijgenballet is opgetrokken:

Voor 't harte de deugd, voor 't oge een spel.

En ofschoon alles van bloeden en huiden

't Gewisse lot draagt om eens te versagen,

Laat ik m'n figuurdansers statig luiden

Om smaragdrijke vruchten te dragen.

Jouw aanschijn.

In ‘n veldboeketje zag ik jouw aanschijn,

Hoe volmaakt geef jij het evenbeeld weer

Van rozen, viooltjes en één plantenveer:

Een deugd ben jij hier in dit beeldfestijn!

Viooltjes spelen om beide jouw wangen

En ‘n rozenknop vult ’t kuiltje van je kin,

Zo dat ik niet alleen de mooiigheid min

Van ‘t landschoon dat in jou is gevangen.

Doch, ‘k vrees wanneer de blauwe lucht

Zijn weide met kwade wolken bevrucht,

Dat de teelt met onweer wordt besmet.

O, God verhoede dat geen jouw aanschijn

Schoffeert met droppels van ‘n kil venijn

Of verkaalt tot een decemberboeket.

Dichtstuk bij Giovanni Dalessi's 'Margaretha'.

Meisje-lief, waarom voert gij strijd?

Als woudkinde uit de blauwe adeldom

Lijken mede uw wangetjes beschreid

Door blaadjes van de oranjeblom.

Of heeft Faun het zilte nat gekozen

En zweert gij wraak na zijn afvaart?

Ach, enkel overgaaf in dit minnekozen

Zal 't gevest doen zinken van 't zwaard.

Gedicht bij werk van Lara Schnitger.

Zowel eed’le vrouwe als raggenmeid

Vonden troon in mijn houtrige geest,

Die hun fortuinen of gepijnde spijt

Met kant of lompen hebben bevleesd.

Doch treurt niet, geen zal vergeeten

Wat meelij van de koperkop scheidt,

Want gestoeld op een aards geweten

Is mijn onsterfelijke hoedanigheid.

Vers op maat bij White Landscape van Jan Cremer.

Eénge blommen in purpren vacht

Torenen bont over het melkige land,

Waar des winters aanblik hen wacht,

Bewaaren vlokkerij en vrieze stand.

En over de heuvel lonkt ‘n hemeldoek,

Wat brandhoutslierten lispelen praal,

Niet door kou want geen zon is zoek

Doch omdat ze leven in dit verhaal.

Dichtstuk bij Citizen, Miami, 2016 van Anita Groener.

Gelijk het mensdom is beschoren,

Allengs te vervaagen op deez’ aard,

Echoën we ‘t beurtgezang in kooren

Dat ons van ’t zonne-gedaal klaart,

Want hoe schriele ook onzen duur

Of waar de zielehouder ook schaart,

Resten we op de aadren der natuur

Zolang ‘t bloed naar z’n bronne vaart.   

Vers n.a.v. Carolien Sikkenk's foto-expositie BOLD.

Niet enkel prijkend in steen of linnen,

Zoals ‘t een kunsthoeder steeds betaamt

Laat ik evenwel de schoonheid minnen

Met de kroon van ‘t prinseslijk geraamt’.

En geen euv’lenhuiver of schaduw smet,

Noch taant Tijdsvuur de lichtende kracht,

Welke op ieders aanschijn, in elk portret

Het zegevier’ van de heling opensmacht.

Dichtwerk op maat bij Fiona Tan's Nellie 2013.

Te rade in een jammerlijk verleden

Ging ik met bloeme, doch onbevrucht

Restte mij de vraag en niet de reden,

Waarom je liefdesmoede bent gevlucht?

Niet meer dan jouw onleesbaare blik:
Mijn eeuw'ge gezel op het papier -

Jouw plotse daad, m’n sluipende schrik

Ligt ten grave in mijn handen hier.

Dichtstuk op maat bij Nederlandse staatsieportretten van Urban Larsson.

Hoofse draagers van alle boden,

Rein geborsteld uit mijn penseel

Om ’t hoopvolk en hunne noden

Te dienen met erve of plukjuweel;

En hoewel geen vlaggen cascaderen

Of geen tulpen worden ingebed,

Blijf ik de bloem Oranje eeren

Als één in dit tweeledig portret.

Vers op maat bij schilderij 'Vader' van Henk Helmantel.

Ofschoon ik jou heb gevangen

In deez’ beeltenis bij schemering,

Viel kommer over jouw wangen,

Gelijk een droefte die vrijuit ging

Over jouw vlees en jouw kleren -

Verkavelt moeder’s afzijn jou nog?

Ach vaderlief, laat je niet bezeeren,

Geloven dat ze elders is, is zelfbedrog.

Foto's expositie Piet Paris Solo - Galerie Allard Wildenberg in Naarden.

Vers op maat bij nieuw werk van Piet Paris - expositie 19 mei in Naarden, NL.

Haare hals werpt zomerse vruchten op -

Wat bloesembollen vol zoetige geuren

Dollen met de goudsbloem haare knop

Terwijl meloenenbriesjes hen kleuren

En ‘t blaadje lijkt met den winde mee

Vredig te vaaren naar de Davids-toren,

Doch blijft hier en rijpt van lieverlee

Teneinde mens’ oogenpaar te bekooren.